ช่วงครึ่งหลังของฤดูกาลทีมที่มีการเปลี่ยนแปลงได้น่าสนใจมากก็คือ วัตฟอร์ด กับ เอฟเวอร์ตัน วัตฟอร์ดในเวอร์ชั่นของไนเจล เพียร์สันต้องบอกว่า กลายเป็นทีมที่เล่นด้วยยากมาก มาพร้อมกับอาวุธหนักอย่างลูกตั้งเตะ แต่เอฟเวอร์ตันเวอร์ชั่นใหม่ของ คาร์โล อันเชลอตติ ก็ไม่ธรรมดา เรียกได้ว่าเป็นเอฟเวอร์ตันเวอร์ชั่น F1 เลยก็ว่าได้ ทำไมถึงว่าอย่างนั้น
ความเร็ว
เดิมทีเอฟเวอร์ตัน หากนับมาตั้งแต่ยุคมอยส์ จะเล่นเกมแบบโบราณมาก ตั้งบอลยาว ไดเรคตรงไปแดนหน้าแล้วไปวัดกันที่ความแข็งแกร่งของผู้เล่น ทำอะไรดูเชื่องช้า พอเปลี่ยนมาเป็นซิลวา ก็โละแบบนั้นออกไป ใช้บอลบนพื้นต่อทำช่องให้เร็วขึ้น ทีนี้มาพอมาอยู่กับ คาร์โล เค้าต่อยอดของเดิม ทำให้การขึ้นบอล การเคลื่อนที่ของทั้งทีมเป็นไปด้วยความรวดเร็ว ไปเป็นกลุ่ม ที่สำคัญการเข้าทำจะเร็วมาก ถ้าได้เจอจังหวะสวนกลับบอกเลยว่าได้แต่มองข้างหลังเท่านั้น
ระบบฟอร์เมชั่น
มองไปที่ฟอร์เมชั่นการเล่นของ เอฟเวอร์ตัน ในตอนนี้พวกเค้าเลือกใช้ 442 เป็นหลัก แนวทางของพวกเค้าหากเจอทีมระดับเดียวกัน หรือ ต่ำกว่า จะเปิดหน้าต่อบอลเข้าไปสู้เลย การสู้ของพวกเค้าจะเน้นความแน่นอน บวกกับความเร็วของบอลให้มากขึ้น ใช้จังหวะให้น้อยลง ปิดท้ายด้วยความสามารถเฉพาะตัวของนักเตะ ความปราดเปรียวที่พร้อมจะวิ่งแซงกองหลังได้ทุกคน แต่ถ้าเจอทีมใหญ่กว่าหรือเล่นดีกว่าจะถอยมาช่วยกันรับก่อน พอได้บอลจะโต้คืนยาวแบบทำชิ่งบนพื้นแล้วให้กองหน้าค้ำรอวิ่งไปเล่น
นักเตะเข้าฟักมาก
แท็คติคเน้นความเร็วแบบนี้จะใช้ไม่ได้เลย ถ้านักเตะไม่เร็วพอ เอฟเวอร์ตันตอนนี้มองไปที่กลุ่มแนวรุกบอกเลยว่า เร็ว แรง จิ๊ดๆกันทุกคน ริชาร์ลิสัน กับ โดมินิค คาลเวิร์ต เลวิน สองคนนี้บอกเลยว่านึกว่านักวิ่งเร็วจนกองหลังขาขวิดไปหลายคนทีเดียว ยังไม่รวมถึง วัลคอตต์ที่แม้จะอายุเยอะแต่ความเร็วในบางจังหวะกระชากยังมีให้เห็นอยู่ ยังไม่นับนักเตะคนอื่นที่เล่นได้เข้าฟักมากตอนนี้ ถ้าแก้เรื่องเกมรับได้บอกเลยว่าเอฟเวอร์ตัน น่ากลัวทีเดียว
